Soms dat kijk ik oude foto’s terug van de geboorte van Joas en de weken daarna. En deze foto in het bijzonder maakt veel emotie bij me los.
Zie ons verliefd naar elkaar kijken. Ik 29 jaar en Wilfred 31. Twee verliefde jonge guppies. Na acht uur puffen en hijgen, samen, (ik iets meer hijgen dan hij) werd daar onze eerste zoon geboren. Wat waren wij blij. Ik voelde me een powerwoman!! Ik had gewoon een kind uitgepoept. Wie had ooit gedacht dat je iets ter grootte van een meloen door iets ter grootte van je neusgat kon duwen. Gaat tegen alle wetten in! Maar wat een ervaring. Wat een ellende.. en wat heerlijk moment.
Deze foto is echt een paar minuten, nadat Joas ‘eruit was gevallen’ (hmm hmm 🤔), gemaakt. Door de verpleegster die ons vanuit alle hoeken mooi op de foto wilde krijgen. Kijk ons nog onschuldig blij zijn. We wisten nog niks. Ik kan me dit moment ook nog zo goed herinneren. Joas in mijn armen. Mijn man vol trots naast me. Ik mezelf tevens afvragende of ik ooit nog weer kon zitten en lopen. Maar dat terzijde.
Zagen wij dat Joas anders was? Nee!! Want hoe weten wijnou hoe een kind eruit moet zien dat verfrommeld tussen je benen vandaan komt onder slijm en bloed? (Jaja... je mag afhaken als je maag er niet tegen kan) Mijn eerste kind. Mijn eerste zoon.
Deze foto laat me weer voelen hoe ik me voelde vóór dat ons werd verteld: ‘Wij vermoeden dat uw zoontje downsyndroom heeft!’ Ik voelde me onbezorgd. Ik was blij. Ik was moeder! Eindelijk kon ons leven als gezin gaan beginnen. Een gezin van drie.
Tevens laat deze foto me weer de rauwe emoties voelen die we een paar uur later ervaarden. Toen met één zinnetje ons leven upsidedown werd gekeerd. Deze foto is echt een keerpunt in ons leven.
Altijd als ik terugdenk aan de bevalling, van al mijn kinderen, heeft dit zo’n impact. Die van Joas misschien net iets meer. Wat een rollercoaster. Kan ik het ooit helemaal verwerken? Denk het niet. En ik denk ook niet dat ik dat wil. Ik zal altijd die rauwe emoties kunnen oproepen. Omdat ik ook vind dat die er mogen zijn. Want dat was toen hoe ik mij voelde, en ik kan dat niet veranderen. Het heeft een plekje diep in mijn hart.
Bovendien geeft het zo goed weer hoe ver we zijn gekomen. Hoe ik ben gegroeid als mens, als moeder, als vrouw. Moeilijk? Jazeker. Is het het waard? JAZEKER! Het neemt een stukje onschuld van je weg. Maar hierdoor waardeer je alles des te meer. Je gezin, je kinderen, elke ontwikkeling, de gezondheid van iedereen om je heen.
Deze foto, dit moment, inmiddels alweer 10 jaar geleden, heeft me ook gemaakt tot de vrouw die ik nu ben.
