Ze zijn altijd zo vrolijk
Kunnen we alsjeblieft af van de uitspraken ‘ze zijnaltijd zo lief’ of ‘ze zijn altijd zo vrolijk!’ Hoe vaak we deze opmerking alwel niet hebben gehoord of hebben gelezen.
Geen enkel mens is alleen maar vrolijk. Ook kinderenmet downsyndroom voelen zich niet altijd in-de-gloria. Ze worden boos (heelboos soms), verdrietig (tot zielig toe) en zijn ongeduldig. Ze laten tranenvloeien en schreeuwen omdat ze hun zin niet krijgen. Hebben een knuffel nodigomdat ze zich rot voelen of een schouderklopje ter bemoediging. Gooien metspeelgoed en slaan met deuren. Zijn verdrietig als papa weggaat of als zemoeten stoppen met spelen.
Omdat Joas downsyndroom heeft, betekent dit niet dat hij als een vrolijke-fluitende-huppelende-feels-like-summer-klojo door hetleven gaat. Net als mijn andere kinderen is hij vaak vrolijk en goed in zijndoen. Net als mijn andere kinderen heeft hij K-buien en is hij niet te genietenen wordt hij boos op mij omdat ik de stomste moeder ooit ben en ook hij haalthet bloed onder mijn nagels vandaan en is echt niet altijd lief.
Toch is het beeld dat downsyndroom gelijk staat aan‘lieve vrolijke kinderen’ nog steeds aanwezig. Misschien wel door detv-programma’s of social media waar alles best rooskleurig wordt weergegeven.Maar geen enkel mens is alleen maar vrolijk toch?
Waar ik wel een verschil in zie is dat Joas minderonzeker is dan mijn andere kids. Het is één bonk zekerheid, die al slenterenddoor het leven gaat. Hij is minder bang en maakt zich niet druk over dingen. Hijzal zichzelf niet zal afvragen ‘mag die persoon mij’, ‘wil hij/zij mijnvriendje zijn’. En ja, dit alles ook passend bij zijn denkvermogen. Hij zalvoor altijd de puurheid van een jong kind behouden.
Ik denk dat hij gewoon meer tevreden en zorgeloos inhet leven staat. Vooral dat zorgeloos… waardoor je meer tevreden bent. Tevredenin zijn eigen wereldje. Dat is misschien een betere beschrijving. Hij istevreden en daardoor gelukkig. Het is gewoon zo’n cirkeltje. Iets waar weallemaal veel van zouden kunnen leren. Maar helaas is het leven niet zoeenvoudig natuurlijk en kunnen we alleen maar jaloers zijn op dezezorgeloosheid.
Maar altijd vrolijk en lief? Nee joh. Ook Joas is eenheerlijke 9-jarige jongen, op kleuter-niveau, vol boeverij en huilbuien.. Metallerlei emoties die mensen zonder downsyndroom ook hebben. Met verdriet,boosheid en ik-wil-mijn-zin-doordrijven. Want believe me, als ik behang had….Dan zouden er overal bobbels zitten.
En voordat iedereen denkt dat ik boos ben … ben ikniet he. Ik probeer gewoon een eerlijk beeld te schetsen over Joas, over mijnzoon met downsyndroom. Gewoon een inkijkje in ons leven waar een buitenstaanderlang niet alles van mee krijgt. Want hoeveel ik ook deel op instagram, het zijntoch vaak de leuke mooie momenten. En ja, ik probeer heel goed de realiteitweer te geven. Maar op het moment dat Joas boos is, ga ik daar natuurlijk nietmet mijn telefoon bovenop zitten filmen.
Kortom, Joas is echt niet altijd vrolijk, echt nietaltijd lief. Maar wel een lieverd!
